W roku 1897 na Baranią Górą przetoczyła się potężna wichura, która powaliła i połamała ogromną ilość drzew. Ta duża ilość drewna spowodowała przystąpienie do budowy zameczku myśliwskiego, którą zakończono w 1898. Najprawdopodobniej projektantem był Albin Teodor Prokop pełniący w tym czasie funkcję architekta i radcy budowlanego przy Urzędzie Budowniczym Komory Cieszyńskiej. Obiekt może kojarzy się z grzybem, gdyż nad pierwszą kondygnacją wypuszczone zostały dookoła całego budynku drewniane balkony, których chronią od deszczu daleko wysunięte strzech spadzistego dachu oraz przydaszki po przeciwnych stronach. Przez to górna cześć budynku jest szersza od dolnej.
Podczas I Wojny Światowej zameczek był dogodnym miejscem kontaktów przedstawicieli świata polityki: król pruski i niemiecki Wilhelm II, niemiecki feldmarszałek Hindenburg, cesarz Austrii Karol. Po upadku monarchii austro-węgierskiej obiekt opustoszał i był miejscem częstych napadów miejscowych górali w celach rabunkowych. W końcu 1918 roku władzę nad Śląskiem Cieszyńskim obejmuje Cieszyńska Rada Narodowa. Ona też zabezpieczyła nadzór nad budynkiem. Dobra Habsburgów przejmuje skarb państwa polskiego.
W roku 1923 postanowiono obiekt ten przeznaczyć na schronisko turystyczne. Urząd wojewódzki w Katowicach przekazał go w postaci dzierżawy Górnośląskiemu Oddziałowi Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego.
Pierwszym kierownikiem Schroniska na Przysłupiu został Karol Kroker. Po pracach remontowych otwarcie schroniska nastąpiło 1 czerwca 1925 roku, ale otwarcie uroczyste miało miejsce dopiero 15 lipca. Na początku schronisko cieszyło się powodzeniem w okresie letnim, ale z inicjatywy Krokera stworzono szlaki i wybudowano skocznię narciarską, organizując przy tym różnego rodzaju zawody zimowe. Dzięki temu ruch na Przysłupiu był cały rok. Po trzech latach sukcesywnej pracy schroniska wybuchła kolejna wojna doprowadzając do sparaliżowania życia turystycznego i sportowego na Baraniej Górze. W rejonie Baraniej został zorganizowany ośrodek konspiracyjny. Podczas działań wojennych pieczę nad schroniskiem sprawował Ryszard Gasz i szczęśliwie przetrwało ten okres.
Po połączeniu Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego z Polskim Towarzystwem Krajoznawczym schronisko podlegało PTTK – oddział w Cieszynie. W obliczu masowo narastających rzesz turystów na Baraniej Górze obiekt był za mały i stworzono projekt budowy nowego większego schroniska. Początkowo zamierzano zburzyć drewniany budynek, a drewno wykorzystać na opał, ale stworzono z niego obiekt mieszkalny dla budowniczych.
Po okresie 4 lat przebywania w nim robotników został zniszczony. Przez nie jedno okno hulał wiatr, a dach w niejednym miejscu zaciekał. W dolnych pomieszczeniach schronienie znalazły owce. W obliczu problemu zniszczenia zabytku zaczęto kompletować skład Społecznego Komitetu (do spraw) Przeniesienia Schroniska na Baraniej Górze. 24 lutego 1984 roku odbyło się zebranie założycielskie. W dniu 5 marca zatwierdzono ów komitet, a 18 maja założono konto bankowe, na którym zaczęto kumulować środki na przedsięwzięcie. W sierpniu 1985 i 86 roku materiał budowlany przewieziono do centrum Wisły na plac budowy. 2 września mogło odbyć się kolejne zebranie Społecznego Komitetu już w Sali złożonego schroniska.
Dzięki przewodniczącemu Komitetu w dniu 25 listopada 1986 doszło do Zjazdu Założycielskiego Oddziału PTTK w Wiśle, któremu później przekazano budynek.
Artur Michalski
Obecnie w budynku mieści się siedziba Polskiego Towarzystwa Turystyczno – Krajoznawczego Oddział Wisła w Wiśle, Biuro Obsługi Ruchu Turystycznego działającego przy PTTK oraz wystawa “Głuszec w lasach Beskidu Śląskiego”.
