Przełom XVIII i XIX w. to dla Wisły etap rozwoju turystycznego. Głównym celem wypraw turystycznych były źródła rzeki Wisły oraz szczyt Baraniej Góry. W 1797 r. czeski uczony odbył pierwszą wędrówkę do źródeł Wisły. Natomiast w 1810 roku odbyła się pierwsza udokumentowana wycieczka na Baranią Górę (wejście doliną Białej Wisełki a zejście przez Przysłup i Czarny). Inicjatorem tej wyprawy był książę Ludwik Anhalt-Coethen, właściciel Pszczyny. Z tej wędrówki pochodzą pierwsze szczegółowe zapiski turystyczne oraz nazwiska pierwszych góralskich przewodników. Wycieczki na Baranią Górę, Stożek i okoliczne szczyty stawały się coraz bardziej popularne również wśród miejscowej ludności.

Ze względu na narastające zainteresowanie turystyką w regionie Beskidu Śląskiego, rozpoczęły się próby tworzenia i łączenia ruchu turystycznego w zorganizowane ramy. Pierwsza organizacja turystyczna w Beskidach „Beskidenverein”, została założona przez Niemców w 1883 roku. Celem organizacji było znakowanie głównych szlaków turystycznych w Beskidach, budowa niemieckich schronisk oraz upowszechnienie Beskidów. Beskidenverein działał bardzo dynamicznie i już na przełomie XIX i XX w. wybudował 9 schronisk, m.in. na Czantorii oraz oznakował większość szlaków w Beskidach. Rozwojowi turystyki w tym czasie sprzyjało także otwarcie połączenia kolejowego Frydek – Cieszyn – Bielsko.

Polska organizacja turystyczna powstała w 1910r. w Cieszynie –jako Polskie Towarzystwo Turystyczne„Beskid”. Celem tej organizacji była budowa polskiego schroniska oraz wydanie polskiego szczegółowego przewodnika i map w języku polskim. Zdecydowano również urządzać wspólne wycieczki. Pierwsze polskie schronisko powstało na Ropiczce w 1913 r., które jednak uległo spaleniu w 1918r. Wybuch wojny doprowadził do całkowitego zaniechania prac nad rozwojem turystyki w Beskidach. Jednak już po zakończeniu działań wojennych, ranga Beskidenverein mocna spadła, z kolei PTT „Beskid” w Cieszynie intensywnie działał i w 1922 r. oddano do użytku pierwsze schronisko w Beskidzie Śląskim – schronisko na Stożku w Wiśle. W niecałe 2 lata później powstało kolejne schronisko na Przysłopiu.

Rozwój miejscowości w okresie międzywojennym pociągał za sobą rozwój szlaków turystycznych. W 1924 r. Kazimierz Sosnowski wyznaczył Główny Szlak Beskidzki, biegnący m.in. przez Czantorię, Soszów, Stożek. Wyznaczono również szlaki na Baranią Górę, Przysłup i na wiele innych szczytów na terenie Wisły. Przed II Wojną Światową na Baranią Górę został wyznaczony także szlak narciarski.

Większość obecnych szlaków turystycznych istniała już przed 1939 rokiem. Po latach okupacji utworzonych zostało tylko kilka nowych szlaków m.in. z Jawornika na Przełęcz Beskidek, z Jawornika na Soszów, szlak żółty na Stożek, szlak na Kozińce oraz Cienków. Natomiast prócz wspomnianych wcześniej schronisk, powstały nowe schroniska m.in.: na Soszowie (1932 r.), na Przełęczy Salmopolskiej (1932/1933r.).

Końcem 2005 r. na terenie Wisły funkcjonowało 21 szlaków turystycznych pieszych o długości 149 km. Gęstość szlaków w Wiśle wynosiła 1,36 km/km², co daje wartość o wiele wyższą niż średnia gęstość szlaków turystycznych pieszych w województwie śląskim, Przez Wisłę przebiega, wspominany już Główny Szlak Beskidzki z Czantorii przez Soszów, Stożek i dalej na Baranią Górę (jest to zarazem najdłuższy szlak w Wiśle). Szlaki na terenie Wisły cechują się zróżnicowaną trudnością oraz czasem przejścia. Największa gęstość szlaków występuje w okolicach Baraniej Góry.

Mapę z aktualnymi szlakami turystycznymi Wisły, jak i całego Beskidu Śląskiego można zakupić w Biurze Obsługi Ruchu Turystycznego w godzinach otwarcia.

opr. ED na podstawie źródeł